Κυριακή 23 Αυγούστου 2020

 Θερινός Γαλαξίας στους σκοτεινούς ουρανούς της Αναφης παρέα με τον Δια και τον Κρονο.

Τι καλύτερο μπορεί να δει ο Άνθρωπος από το μεγαλείο της Γης και του Σύμπαντος.


Άλλοι λέμε <<Μόνος εγώ και ο Θεός...>>.
Άλλοι λέμε <<Μόνος εγώ και το σύμπαν...>>
Το μεγαλείο μένει πάντα το ίδιο.
Ιερά μονή Ζωοδόχου Πηγής Καλαμιώτισσας - Ανάφη.

Ο Γαλαξίας μας παρέα με τον Δια και τον Κρόνο.



C O S M O S


Κοιτώντας προς το Βορρά ένα μαγευτικό θέαμα αποτυπώνεται στον αισθητήρα της μηχανής μας.Οι εξωτερικές σπείρες του Γαλαξία μας ξεχωρίζουν πίσω από το airglow (πράσινο φως) καθώς ξεχωρίζει και κάποιος φωτισμός από τα υπόλοιπα νησιά των Κυκλάδων στον ορίζοντα. Ακόμα πιο μακριά όμως σε απόσταση 2.500.000 ετών φωτός ξεχωρίζει ο Γαλαξίας της Ανδρομέδας στο κέντρο της φωτογραφίας μας.Οι λήψη έγινε στους σκοτεινούς ουρανούς της Ανάφης.


Kομήτης C/2020 F3 NEOWISE
25-6-2020


Φίλοι των άστρων καλησπέρα σας. Εφόσον απέχω από το αστεροσκοπείο μου στο Καρπενήσι και δεν ξέρω αν θα προλάβω να φωτογραφίσω τον κομήτη C/2020 F3 NEOWISE με το τηλεσκόπιο σας παρουσιάζω τη φωτογραφία αυτή την οποία την τράβηξα από την Ανάφη η οποία έχει έναν καταπληκτικό ουρανό.





Αυτήν τη στιγμή ο κομήτης απέχει 115 εκατομμύρια χιλιόμετρα ή αλλιώς 6,4 λεπτά φωτός ενώ ο πυρήνας του έχει διάμετρο 5 χιλιόμετρα.θα τον εντοπίσετε εύκολα μιας και είναι κάτω ακριβώς από τη μεγάλη Αρκτο εφόσον βρίσκεστε σε σκοτεινό σημείο.Είναι μία μοναδική ευκαιρία να τον δούμε και να τον φωτογραφίσουμε μιας και θα μας επισκεφτεί μετά από περίπου 6800 χρόνια.

 

1-7-2020

Καλό μήνα σε όλους.


Ωραία βραδιά στην αστροφάρμα ARTEMIS και εκμεταλλεύτηκα την ευκαιρία κάνοντας χαμηλή πτήση στο Φεγγάρι μας καθώς μετά πέρασα και μια βολτούλα από τον Δια με τα φεγγάρια του (Ευρώπη-Ιω-Καλλιστώ) και τον Κρόνο.






Skywatcher newtonian 200mm-Powermate 2.5X-Asi 120 MC


Καθαρούς Ουρανούς.

SuperNova στον Γαλαξία M-61

Αγαπητοί φίλοι του σύμπαντος καλησπέρα. Κατά την διάρκεια των δοκιμών νέου λογισμικού στο παρατηρητήριο πήρα λίγο LUM επάνω στον Γαλαξία M-61 στον αστερισμό της Παρθένου. Αυτήν την περίοδο (για εμάς,πριν 50.000.000 έτη για εκεί) ένα από τα δισεκατομυρια αστέρια του έφθασε στο τέλος της ζωής του κάνοντας ένα εντυπωσιακό φινάλε. Μια τεράστια έκρηξη SuperNova όπου το έκανε να φαίνεται λες και είναι αστέρι του δικού μας Γαλαξία σε λαμπρότητα ενώ στην ουσία βρίσκεται σε απόσταση 50 εκατομμυρίων ετών φωτός από εμάς. Προσδοκώ να τον αποτυπώσω κατά διαστήματα τους επόμενους μήνες ώστε να φτιάξω ένα βιντεο με την εξασθένηση της λαμπρότητας του.


Καθαρούς Ουρανούς.


Άλλη μια έκρηξη supernova κατεγράφη εχθές (13-5-2020) στον μακρινό γαλαξία NGC-4277 σε απόσταση 65 εκατομμυρίων ετών φωτός.



Ο όρος υπερκαινοφανείς αστέρες ή σουπερνόβα (supernova) αναφέρεται σε διάφορους τύπους εκρήξεων που συμβαίνουν στο τέλος της ζωής των αστέρων κατά τις οποίες παράγουν εξαιρετικά φωτεινά αντικείμενα, αποτελούμενα από πλάσμα, (ιονισμένη ύλη) και των οποίων η αρχική φωτεινότητά τους στη συνέχεια αδυνατίζει μέχρι του σημείου της αφάνειας μέσα σε λίγους μήνες.
Υπάρχουν δύο διαφορετικοί δρόμοι για αυτή την κατάληξη: είτε όταν ένας αστέρας μεγάλης μάζας παύει να παράγει ενέργεια στον πυρήνα του, οπότε και καταρρέει κάτω από τη δύναμη της ίδιας του της βαρύτητας (περίπτωση υπερκαινοφανούς Τύπου Ib και Τύπου II), είτε όταν ένας λευκός νάνος, ήδη συρρικνωμένος και παγωμένος αστέρας, που απορροφά το υλικό (τη μάζα) από ένα συνοδό αστέρα όταν φτάσει στο κρίσιμο όριο απορρόφησης μάζας, το λεγόμενο Όριο Τσαντρασεκάρ (Chandrasekhar), οπότε και θα υποστεί ομοίως θερμοπυρηνική έκρηξη καταρρέοντας κάτω από τη δύναμη της βαρύτητας (περίπτωση υπερκαινοφανούς Τύπου Ia). Και στις δύο αυτές περιπτώσεις η θερμοπυρηνική έκρηξη εκτινάσσει μεγάλο μέρος του αστρικού υλικού με μεγάλη δύναμη και ταχύτητα που υπερβαίνει τα 3.000 χλμ/δευτερόλεπτο (ή τα 10,8 εκατομμύρια χιλιόμετρα την ώρα), προς όλες τις κατευθύνσεις. Θεωρείται μάλιστα ότι η λάμψη τέτοιων εκρήξεων είναι κατά πολύ μεγαλύτερη από αυτή ολόκληρου του γαλαξία.
Η έκρηξη υπερκαινοφανούς δημιουργεί ένα κύμα στον γύρω χώρο, αφήνοντας ένα είδος νεφελώματος που είναι γνωστό ως υπόλειμμα υπερκαινοφανούς. Οι εκρήξεις σουπερνόβα είναι η κύρια πηγή όλων των βαρύτερων του οξυγόνου στοιχείων, και η μοναδική πηγή πολλών σημαντικών στοιχείων. Για παράδειγμα, όλο το ασβέστιο στα οστά μας και όλος ο σίδηρος του οργανισμού μας έχουν παραχθεί σε κάποια έκρηξη υπερκαινοφανούς, εδώ και δισεκατομμύρια χρόνια. Η έκρηξη μεταφέρει αυτά τα βαρέα στοιχεία στο μεσοαστρικό χώρο, εμπλουτίζοντας τα μοριακά νέφη (αστρική σκόνη ή αστρόσκονη) που αποτελούν την πρώτη ύλη για τον σχηματισμό των αστέρων και των πλανητών. Αυτή η διαδικασία εμπλουτισμού είναι που καθόρισε τη σύνθεση του Ηλιακού Συστήματος πριν από 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια, και τελικά έκανε εφικτή τη χημεία της ζωής στη Γη. Κάθε άτομο του σώματός μας, κάθε μόριο του αέρα που αναπνέουμε, δημιουργήθηκαν σε ένα άστρο και έφτασαν ως εδώ με μια έκρηξη υπερκαινοφανούς. Κατά μία έννοια, είμαστε κυριολεκτικά «παιδιά των αστεριών».
Η έκρηξη υπερκαινοφανούς δημιουργεί ασύλληπτα μεγάλες θερμοκρασίες, και κάτω από τις σωστές συνθήκες, οι αντιδράσεις σύντηξης που λαμβάνουν χώρα μπορούν να δημιουργήσουν ορισμένα από τα βαρύτερα στοιχεία, όπως το καλιφόρνιο.
Οι επιπτώσεις μιας πολύ κοντινής έκρηξης σουπερνόβα θα ήταν καταστροφικές για τη ζωή πάνω στη Γη. Το ωστικό κύμα από μια τέτοια έκρηξη μπορεί να καταστρέψει το προστατευτικό στρώμα του όζοντος. Χωρίς το όζον η ζωή στη στεριά και στα ρηχά νερά θα είναι εκτεθειμένη στις υπεριώδεις ακτινοβολίες, οι οποίες καταστρέφουν το DNA των ζωντανών οργανισμών. Για να γίνει όμως αυτό θα πρέπει τα αστέρια αυτά να βρίσκονται σε απόσταση ίση ή μικρότερη από 500 έτη φωτός. Μέχρι στιγμής στην ανθρώπινη ιστορία, καμία έκρηξη σουπερνόβα δεν ήταν τόσο κοντά. Η πιο κοντινή έκρηξη που παρατηρήθηκε στην Ιστορία της ανθρωπότητας σημειώθηκε το 1054 στον αστερισμό Ταύρο και ξέσπασε από απόσταση 6.300 ετών φωτός. Στην Προϊστορία, η έκρηξη που δημιούργησε τον αστέρα νετρονίων Geminga στον αστερισμό Δίδυμοι πρέπει να έγινε σε απόσταση 510 ετών φωτός από τη Γη. Υπολογίζεται πως στα επόμενα 1.000 χρόνια κάποια από τα αστέρια που απέχουν μόλις μερικές εκατοντάδες έτη φωτός, όπως ο Betelgeuse που απέχει από εμάς 640 έτη φωτός, θα εκραγούν πιθανότατα ως υπερκαινοφανείς.