First Light From 

Ypati Observatory

Στο αστεροσκοπείο Υπατης <ανάψαμε>ενα διαφορετικό Χριστουγεννιατικο δέντρο. Βαδίζοντας σε καλό δρόμο αλλά έχοντας μπροστά πολύ δουλειά για να επιτευχθεί ο στόχος μας,το πρώτο φως από το PlaneWave 17'' CDK με μια asi 120 mc prime.Καλοτάξιδο στο σύμπαν λοιπόν.

Photo Captured by

Dimitrios Deligeorgopoulos.

Ypati Observatory.

Pelican nebula IC-5070

Το νεφέλωμα του Πελεκάνου (pelican nebula IC-5070) το οποίο ελήφθη στις 5-8-2016 από το μικρο μου αστεροσκοπειο.

Είναι ένα νεφέλωμα εκπομπής στον αστερισμό του Κύκνου δίπλα από το νεφέλωμα της Αμερικής. Η απόσταση από εμάς είναι 1800 έτη φωτός.

Telescope: Gso rc6

Imager: Canon 500d modified full spectrum

Filter: UHC 2\"

Reducer: Astro-Physics ccdt67@(7.3)compression

exposure: 

9X900 seconds lights

7X900 darks

ISO 800

Guide: Asi 120 mc+off axis guider ts9mm

Υπερπανσέληνος απόψε λοιπόν ,αν και με λίγη υγρασία τελικώς πρόσθεσε μια ωραία άλως στον υπεραιωνιο δορυφόρο μας. Τόσο κοντινή απόσταση θα ξαναδούμε το 2034....

Supermoon tonight,maybe little foggy ,but beautiful.Don't you agree?Next closer approach at 2034.

Nikon D-7000-Beroflex 400mm f/6.7

6 stacked photos

Η Πόλη μας το Καρπενήσι και η ποταμιά μετά την δύση του Άστρου μας με την πανέμορφη Αφροδίτη και τον Γαλαξια μας να δεσπόζουν επάνω από την Χελιδόνα.

Nikon D-7000-Tokina 11mm f/2.8

True Raw Hack

NASA: Βρέθηκε νερό στην Ευρώπη του Δία

Οι ερευνητές της αμερικανικής διαστημικής υπηρεσίας NASA ανακοίνωσαν ότι εντόπισαν αποδείξεις ύπαρξης από πίδακες υδρατμών στην Ευρώπη, ένός από τα μεγάλα φεγγάρια του Δία, σε μια ανακάλυψη που ενδεχομένως να διευκολύνει τους επιστήμονες να διαπιστώσουν για την εμφάνιση ζωής στον ωκεανό που κρύβεται κάτω από το κέλυφος πάγου που καλύπτει τον δορυφόρο.

Οι -κατά τα φαινόμενα- πίδακες υδρατμών εντοπίστηκαν από το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble από απόσταση 200 χλμ. πάνω από την επιφάνεια της Ευρώπης, ανέφερε η NASA.

Η Ευρώπη, που θεωρείται ως ένας από τους πλέον υποσχόμενους υποψήφιους δορυφόρους για ύπαρξη ζωής στο ηλιακό σύστημα, πέρα από την Γη, διαθέτει έναν ωκεανό με ποσότητα νερού διπλάσια από όσο όλες οι θάλασσες της Γης, που είναι ένα κρυμμένος κάτω από ένα στρώμα πάγου αγνώστου πάχους.

«Εάν οι πίδακες είναι πραγματικοί, ενδεχομένως να μας κάνει ευκολότερη την πρόσβαση στον υπόγειο ωκεανό χωρίς να χρειάζεται να τρυπήσουμε χιλιόμετρα πάγου», δήλωσε ο επικεφαλής της έρευνας Γουίλιαμ Σπαρκς από το επιστημονικό ινστιτούτο διαστημικών τηλεσκοπίων του Γκρίνμπελτ στο Μέριλαντ.

Η Ευρώπη έχει διάμετρο είναι 3.100 χλμ., λίγο μικρότερη από την Σελήνη της Γης. Ανάμεσα στα τέσσερα μεγαλύτερα φεγγάρια του Δία, η Ευρώπη είναι το δεύτερο κοντινότερο στον μεγαλύτερο πλανήτη του ηλιακού συστήματος.

Το τηλεσκόπιο κατέγραψε τους πίδακες τρεις φορές το 2014, κυρίως από τις νότιες πολικές περιοχές της Ευρώπης, ανέφεραν οι επιστήμονες στους δημοσιογράφους.

Στην Γη, έχουν βρεθεί παντού ζωντανοί οργανισμοί όπου υπάρχει νερό, ενέργεια και ιχνοστοιχεία, επομένως οι επιστήμονες έχουν ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον σε μέρη οπουδήποτε στο ηλιακό σύστημα, όπως η Ευρώπη, που διαθέτει παρόμοια χαρακτηριστικά, δήλωσε ο Πολ Χερτζ, διευθυντής του τμήματος αστροφυσικής της NASA.

Τα ευρήματα, που πρόκειται να δημοσιευτούν στο Astrophysical Journal, έρχονται σε συνέχεια μιας αρχικής καταγραφής πιδάκων υδρατμών πάνω από το νότιο πόλο της Ευρώπης τον Δεκέμβριο του 2012.

Δύο ακόμη αποστολές βρίσκονται σε εξέλιξη για αποστολή στην Ευρώπη.

Πηγή: enikos

Cocoon Nebula (IC 5146)Astrotek Astrotek Deep Space Observatory Evrytania Greece Dslr Edition. 2016 

IC 5146 (also Caldwell 19, Sh 2-125, and the Cocoon Nebula) is a reflection/emission nebula and Caldwell object in the constellation Cygnus. The NGC description refers to IC 5146 as a cluster of 9.5 mag stars involved in a bright and dark nebula. The cluster is also known as Collinder 470. It shines at magnitude +10.0/+9.3/+7.2.[Its celestial coordinates are RA 21h 53.5m, dec+47° 16′. It is located near the naked-eye starPi Cygni, the open cluster NGC 7209 in Lacerta, and the bright open cluster M39. The cluster is about 4,000 ly away, and the central star that lights it formed about 100,000 years ago;.the nebula is about 12 arcmins across, which is equivalent to a span of 15 light years. When viewing IC 5146, dark nebula Barnard 168 (B168) is an inseparable part of the experience, forming a dark lane that surrounds the cluster and projects westward forming the appearance of a trail behind the Cocoon.

Distance is about 3.300 light years.

.

ΔΥΟ ΤΡΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΓΑΛΑΞΙΕΣ ΣΤΟ ΣΥΜΠΑΝ

Μέχρι τη δεκαετία του 1920 θεωρούσαμε ότι ο Γαλαξίας μας ήταν ολάκερο το Σύμπαν. Αργότερα, όμως, ανακαλύψαμε ότι το Σύμπαν αποτελείται από 100-200 δις γαλαξίες. Μία νέα όμως έρευνα μιας ομάδας ερευνητών από το Πανεπιστήμιο του Νότινγκχαμ της Αγγλίας ανακάλυψε στις φωτογραφίες του Διαστημικού Τηλεσκόπιου Χαμπλ ότι ο αριθμός των γαλαξιών στο Σύμπαν πλησιάζει τα δύο τρισεκατομμύρια, πολύ περισσότεροι δηλαδή γαλαξίες απ' όλους τους ανθρώπους που έχουν ζήσει μέχρι τώρα πάνω στη Γη. Παρ’ όλα αυτά, παρ' όλη την τεράστια αυτή γαλαξιακή κλίμακα, υπάρχουν ενδείξεις ενός ορισμένου σχεδίου και μιας δεδομένης δομής. Τα υπερσμήνη των γαλαξιών φαίνονται να είναι κατανεμημένα σε κυψελίδες, σαν "σαπουνόφουσκες", παρόμοιες μ' αυτές των σπόγγων και των κοραλλιών, ενώ οι διάμετροί τους υπολογίζονται ότι είναι το 1% της διαμέτρου ολάκερου του Σύμπαντος. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε επίσης ότι όλοι αυτοί οι γαλαξίες δεν αποτελούν παρά μόνο το 5% των συστατικών (της υλοενέργειας) του Σύμπαντος.

Γιατί από τη δεκαετία ακόμη του 1930 εντοπίσαμε ότι εκτός από την ύλη που βλέπουμε, υπάρχει κι ένα άλλου είδους ύλης, που δεν ξέρουμε τι στο καλό είναι. Το γεγονός αυτό άρχισε να γίνεται γνωστό από τις αρχές της δεκαετίας του 1930 χάρη στις πρωτοποριακές μελέτες που πραγματοποίησε ο Ελβετός αστρονόμος Fritz Zwicky. Η ύλη αυτή, επειδή δεν εκπέμπει κάποιου είδους ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία, που θα επέτρεπε την ανίχνευσή της, ονομάστηκε “σκοτεινή ύλη”. Χρειάστηκε να περάσουν περίπου 40 χρόνια προκειμένου η επαναστατική αυτή θέση να γίνει ευρέως αποδεκτή από την αστρονομική κοινότητα χάρη στις πρωτοποριακές παρατηρήσεις της αμερικανίδας αστρονόμου Βέρας Ρούμπιν στη διάρκεια της δεκαετίας του 1970.

Κι αυτό δεν είναι τίποτε σ’ όσα παράξενα ανακαλύψαμε πριν από 20 περίπου χρόνια. Γιατί μέχρι τα τέλη σχεδόν του 20ου αιώνα, οι περισσότεροι επιστήμονες θεωρούσαν ότι η διαστολή του Σύμπαντος πρέπει να επιβραδύνεται. Απολύτως φυσιολογικό, θα αναλογιστεί κάποιος, αφού σ’ αυτές τις κολοσσιαίες κοσμικές κλίμακες η βαρύτητα είναι εκείνη η φυσική αλληλεπίδραση που υπερισχύει. Και καθώς η βαρύτητα είναι πάντα ελκτική, από τη στιγμή της δημιουργίας του και μετά, από τη στιγμή δηλαδή που η Μεγάλη Έκρηξη γέννησε τον ίδιο το χώρο και το χρόνο, η διαστολή του θα ‘πρεπε να επιβραδύνεται. Οι ανακοινώσεις όμως ορισμένων ερευνητών που έγιναν επίσημα τον Ιανουάριο και τον Φεβρουάριο του 1998 άφησαν τη διεθνή επιστημονική κοινότητα “με το στόμα ανοιχτό”! Γιατί η ανάλυση των δεδομένων, αντί απλά να οδηγήσει στον υπολογισμό του ρυθμού επιβράδυνσης της διαστολής του Σύμπαντος με περισσότερη ακρίβεια, όπως όλοι περίμεναν, οδήγησε τους ερευνητές στο ακριβώς αντίθετο συμπέρασμα, ότι δηλαδή η διαστολή του Σύμπαντος επιταχύνεται!

Προκειμένου, λοιπόν, να εξηγηθεί αυτή η επιταχυνόμενη κοσμική διαστολή, θα έπρεπε το συνολικό απόθεμα μάζας και ενέργειας του Σύμπαντος να κυριαρχείται από ένα άγνωστο, παράξενο και βαρυτικά απωστικό “κάτι” που ονόμασαν “σκοτεινή ενέργεια”. Και είναι πράγματι σκοτεινή γιατί, ακόμα και σήμερα, πάνω από μία εικοσαετία μετά την επιβεβαίωση της ύπαρξής της, η φύση της σκοτεινής αυτής ενέργειας εξακολουθεί να μας διαφεύγει. Η ενέργεια αυτή που κάνει το Σύμπαν να διαστέλλεται επιταχυνόμενο, εδώ και 6 έως 7 δισεκατομμύρια χρόνια, είναι σαν το Σύμπαν να έχει βάλει “γκάζι” στη διαστολή του, έτσι ώστε σε μερικά δισεκατομμύρια χρόνια από σήμερα, οι οποιοιδήποτε αστρονόμοι παρατηρούν το Σύμπαν από τον Γαλαξία μας, θα βλέπουν μόνο τους γαλαξίες της γειτονιάς μας. Καμιά τριανταριά δηλαδή γαλαξίες της Τοπικής Ομάδας. Γιατί όλοι οι άλλοι γαλαξίες, τους οποίους βλέπουμε σήμερα, στην Άνοιξη του Σύμπαντος, θα έχουν κυριολεκτικά εξαφανιστεί από τα όρια της ορατότητας των διαφόρων οργάνων παρατήρησης που θα έχουν τότε οι αστρονόμοι του μέλλοντος.

Με αυτά τα νέα δεδομένα προκύπτει κάτι ιδιαίτερα εντυπωσιακό, που αναδεικνύει παράλληλα και τον όγκο της άγνοιάς μας για το Σύμπαν στο οποίο ζούμε. Γιατί φαίνεται ότι από το συνολικό ποσοστό μάζας και ενέργειας του Σύμπαντος ένα συγκλονιστικό 68% αντιστοιχεί στην άγνωστη αυτή σκοτεινή ενέργεια, ενώ ένα ακόμα 27% αντιστοιχεί στην εξίσου άγνωστη σκοτεινή ύλη, και μόλις το 5% που απομένει αντιστοιχεί στην κλασική, βαρυονική ύλη από την οποία αποτελούνται τα μυριάδες άστρα των γαλαξιών του Σύμπαντος, αλλά κι εμείς οι ίδιοι! Κι έτσι, παρ’ όλες τις νέες ανακαλύψεις και τον δεκαπλάσιο αριθμό γαλαξιών που ανακαλύψαμε αποδεικνύεται για μιαν ακόμη φορά ότι δεν γνωρίζουμε σχεδόν τίποτα για το υπέροχο αυτό Σύμπαν που μας περιβάλλει.

Διονύσης Σιμόπουλος

Ο Γαλαξιας M101.

Ο Γαλαξιας Μ101 απο το αστεροσκοπειο ASTROTEK

στην Ευρυτανια.

Ο Μεσιέ 101 είναι ένας μεγάλος ραβδωτός σπειροειδής γαλαξίας σε απόσταση 27 εκατομμυρίων ετών φωτός στον αστερισμό Μεγάλη Άρκτος. Είναι ο μεγαλύτερος γαλαξίας στην Ομάδα γαλαξιών Μ101. Εκπέμπει ακτίνες Χ.

Η Ομάδα γαλαξιών Μ101 βρίσκεται στον αστερισμό Μεγάλη Άρκτος. Ονομάστηκε έτσι από τον Μεσιέ 101, τον φωτεινότερο γαλαξία του σχηματισμού. Οι περισσότεροι από τους υπόλοιπους γαλαξίες της είναι συνοδοί του Μ101,ενώ η ίδια η Ομάδα ανήκει στο Υπερσμήνος της Παρθένου.

Ίσως υπάρχει κι άλλος υπόγειος ωκεανός στον δορυφόρο του Κρόνου Διώνη

Μια ομάδα ερευνητών του Βασιλικού Αστεροσκοπείου του Βελγίου, με βάση την ανάλυση των δεδομένων από την διαστημοσυσκευή Cassini, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο μικρός δορυφόρος του Κρόνου Διώνη ίσως να διαθέτει έναν υπόγειο ωκεανό, όπως φαίνεται να έχει κι ο Εγκέλαδος, ένας άλλος δορυφόρος του Κρόνου, καθώς και ο δορυφόρος του Δία Ευρώπη. Ο ωκεανός της Διώνης βρίσκεται 100 χλμ. κάτω από την επιφάνειά της κι έχει βάθος δεκάδων χιλιομέτρων πάνω από τον βραχώδη πυρήνα της και λόγω της μεγάλης του ηλικίας ίσως να φιλοξενεί και κάποιο είδος μικροβιακής ζωής.

Η Διώνη ανακαλύφτηκε το 1684 από τον Τζιοβάνι Κασσίνι. Το όνομά της το πήρε από την μητέρα της Αφροδίτης την οποία γέννησε με τον Δία. Η Διώνη αποτελείται από έναν βραχώδη πυρήνα πυριτικών αλάτων που καταλαμβάνει το 1/3 της μάζας της. Η επιφάνειά της καλύπτεται από πάγο νερού ενώ οι ακτίνες που διακρίνονται στις φωτογραφίες της είναι υλικά από παλαιές συγκρούσεις με κομήτες. Η Διώνη αντανακλά το 70% του ηλιακού φωτός που φτάνει στην επιφάνειά της η οποία είναι γεμάτη με ανοίγματα, ρήγματα και κρατήρες ελικοειδείς κοιλάδες και φωτεινές γραμμές. Στην παγωμένη αυτή επιφάνεια υπάρχουν δύο ειδών περιοχές. Στο σκοτεινό ημισφαίριο υπάρχει ένας μικρός αριθμός κρατήρων με διαμέτρους μέχρι 30 χιλιόμετρα ενώ στο ηγούμενο υπάρχουν πολλοί περισσότεροι με διάμετρο μεγαλύτερη των 100 χιλιομέτρων. Παρατηρήθηκαν επίσης και θρυμματισμένα υλικά η προέλευση των οποίων παραμένει άγνωστη. Ίσως να πρόκειται για υλικό το οποίο δημιουργήθηκε από εκροή υλικών κατά μήκος των ρηγμάτων της επιφάνειάς της και μετά να κατέπεσε με την μορφή χιονιού. Η θερμοκρασία που επικρατεί εκεί κυμαίνεται γύρω στους 185 βαθμούς Κελσίου κάτω από το μηδέν.

Στο σκοτεινό της ημισφαίριο που δεν αντικρίζει τον Κρόνο, υπάρχει ένα δίκτυο φωτεινών ακτίνων πάνω σε σκοτεινό φόντο. Οι λωρίδες αυτές πρέπει να είναι νεότερα δημιουργήματα αφού σε ορισμένες περιπτώσεις “περνάνε” πάνω από τους κρατήρες. Τέτοιοι σχηματισμοί δεν παρατηρούνται στο ηγούμενο ημισφαίριο. Πιθανόν κάποιος κομήτης να συγκρούστηκε κάποτε με το δορυφόρο αυτό, ψεκάζοντας λεπτές ακτίνες κατά μήκος της επιφάνειάς του. Τα διαφορετικά επιφανειακά χαρακτηριστικά των δύο ημισφαιρίων μπορούν να εξηγηθούν από το γεγονός ότι η Διώνη ήταν κάποτε ενεργή ενώ λίγο μετά τον σχηματισμό της κάποιες διεργασίες ίσως να έστρωσαν την επιφάνεια στο μεγαλύτερο μέρος του γεμίζοντας τον με φωτεινές ραβδώσεις. Αργότερα ένας λιγότερο έντονος βομβαρδισμός μετεωριτών που επικεντρώθηκε στο ηγούμενο ημισφαίριο ίσως να κατόρθωσε να καλύψει τις φωτεινές αυτές ραβδώσεις αφήνοντας όμως ανέγγιχτο το σκοτεινό ημισφαίριο.

Το Νεφέλωμα Ωμέγα,(M-17)

Το Νεφέλωμα Ωμέγα,(M-17) απο το παρατηρητηριο μου.

Η ληψη εγινε στις 6-8-2016.

Συνολικη εκθεση 40 λεπτα.

Δυστυχώς λόγω 4 μόνο καρέ χρησιμοποιησα και αυτο όπου πέρναγε ενας δορυφόρος εξου και το διαγώνιο γραμμικο ιχνος,

Telescope: Gso rc6

Imager: Canon 500d modified full spectrum

Filter: UHC 2\"

Reducer: Astro-Physics ccdt67@(7.3)compression

exposure: 

4X600 seconds lights

6X600 darks

ISO 800

Guide: Asi 120 mc+off axis guider ts9mm

Το Νεφέλωμα Ωμέγα, γνωστό και ως Νεφέλωμα Κύκνος και Νεφέλωμα Πέταλο (με προσδιορισμούς Μεσιέ 17, M17 και NGC 6618) είναι ένα νεφέλωμα εκπομπής σε απόσταση περίπου 5.500 ετών φωτός στον αστερισμό Τοξότης. Είναι ορατό με γυμνό μάτι σε καλές συνθήκες.

Το νεφέλωμα έχει διάμετρο περίπου 15 έτη φωτός. Το νέφος διαστρικής ύλης της οποίας είναι μέρος έχει διάμετρο περίπου 40 έτη φωτός και έχει εκτιμώμενη μάζα 800 φορές μεγαλύτερη από αυτή του Ήλιου, αρκετά μεγαλύτερη από αυτήν του Νεφελώματος του Ωρίωνα. Έχει κόκκινο προς ροζ χρώμα που οφείλεται στην παρουσία ζεστού υδρογόνου που ακτινοβολεί από την ακτινοβολία των νεαρών άστρων του νεφελώματος.

Ένα ανοικτό σμήνος 35 αστέρων βρίσκεται ενσωματωμένο στο νεφέλωμα και κάνει τα αέρια του νεφελώματος να λάμπουν εξαιτίας της ακτινοβολίας αυτών των ζεστών, νέων άστρων. Είναι κρυμμένο μέσα στο νεφέλωμα και δε φαίνεται στις οπτικές εικόνες.

Το νεφέλωμα Ωμέγα βρίσκεται σε απόσταση 5.000 με 6.000 ετών φωτός, περίπου την ίδια με το φαινομενικό γείτονά του, το νεφέλωμα του Αετού. Είναι σίγουρο ότι ανήκουν στον ίδιο σπειροειδή βραχίονα, τον βραχίονα του Τοξότη ή Τοξότη-Τρόπιδος και δεν είναι γνωστό αν είναι μέρη του ίδιου γιγάντιου συμπλέγματος σκόνης και νεφελωμάτων.

22ος Πανελλήνιος μαθητικός διαγωνισμός αστρονομίας.

Η αφίσα για τον 22ο Πανελλήνιο μαθητικό διαγωνισμό αστρονομίας και διαστημικής που διοργανώνει η εταιρία αστρονομίας και διαστήματος στον Βόλο. Και είμαι πολύ χαρούμενος φυσικά που η φωτογραφία μου επιλέχθηκε για την αφίσα η οποία θα σταλεί στα σχολεία όλης της χώρας. Καλή επιτυχία στους μαθητές μας.

Περισσότερα στο 

http://www.astronomos.gr/archives/12374

Αυγουστιάτικο Φεγγαρι 2016

Γυρνώντας από το αστεροσκοπειο της Υπάτης έκανα μια στάση να πάρω το Αυγουστιάτικο Φεγγάρι του 2016.

Επίσκεψη στο Αστεροσκοπείο Της Υπατης.

Το κύριο τηλεσκόπιο στο αστεροσκοπείο της Υπατης,απο την χθεσινη μας επισκεψη.

Μαζί με τον αξιαγάπητο καθηγητή φυσικής και προεδρο του συλλόγου αστρονομίας Φθιώτιδος Κ Θεοφάνη Σμανη θα το βάλουμε στο δρόμο του για το σύμπαν.

Ευχαριστουμε ολα τα μελη που μας ξεναγησαν στους χωρους αυτους.

Εγώ από πλευράς μου θα συνεισφέρω στο μέγιστο για την αξιοποίηση αυτού του διαμαντιού στη υπηρεσία της έρευνας και της επίδειξης του σύμπαντος μας στον κόσμο και ειδικά στα παιδιά.

Η Ευρυτανική Γαλακτική Οδός.

Ο Γαλαξιας μας επανω απο τον Ευρυτανικο σκοτεινο ουρανο μας μαγευει τον καθε ανθρωπο.

Με τον όρο Γαλαξίας αναφερόμαστε, στον γαλαξία στον οποίο ανήκει η Γη και όλο το Ηλιακό Σύστημα, ενώ όταν αναφερόμαστε σε άλλο γαλαξία, τον γράφουμε με μικρό «γ» και ακολουθεί και το όνομά του.

Ο Ήλιος και η Γη βρίσκονται στις παρυφές του Γαλαξία, και έτσι αυτός, καθώς τον κοιτάμε κατά μήκος, φαίνεται να σχηματίζει μία γαλακτόχρωμη, φωτεινή λωρίδα από πάρα πολλά αστέρια, που διασχίζει τον ορατό από τη Γη ουρανό από την μία πλευρά του ορίζοντα μέχρι την άλλη. Λόγω της εμφάνισης αυτής, ονομάστηκε στα ελληνικά «Γαλαξίας κύκλος» ή και «γάλακτος κύκλος» ή και σκέτο «γάλα». Ο Αριστοτέλης γράφει στα Μετεωρολογικά: «οἱ δὲ [φιλόσοφοι] περὶ Ἀναξαγόραν καὶ Δημόκριτον φῶς εἶναι τὸ γάλα λέγουσιν ἄστρων τινῶν», δηλαδή «οι φιλόσοφοι που ακολουθούν τον Αναξαγόρα και τον Δημόκριτο δέχονται ότι ο Γαλαξίας είναι κάποια άστρα». Στα αγγλικά είναι γνωστός και ως «Milky Way», που είναι μετάφραση του λατινικού Via Lactea («Γαλακτική Οδός»).

Πρόκειται για έναν σπειροειδή γαλαξία που αποτελεί μέρος της Τοπικής Ομάδας γαλαξιών. Αποτελείται από τουλάχιστον 200 δισεκατομμύρια αστέρες και ενδεχομένως έως και 400 δισεκατομμύρια αστέρες. Ανάμεσα στα τουλάχιστον 35 μέλη της Τοπικής Ομάδας, έρχεται δεύτερος σε αριθμό αστέρων και μάζα, πίσω μόνο από τον Γαλαξία της Ανδρομέδας, ο οποίος αποτελείται από ένα τρισεκατομμύριο αστέρες, όπως ανακαλύφθηκε το 2006.

Αν και ο Γαλαξίας μας είναι ένας από τα δισεκατομμύρια γαλαξίες που υπάρχουν στο Σύμπαν, έχει ιδιαίτερη σημασία για τον άνθρωπο, καθώς είναι το «σπίτι» του Ηλιακού Συστήματος. Ο Δημόκριτος (460 - 370 π.Χ.) ήταν ο πρώτος άνθρωπος που χωρίς όργανα ισχυρίσθηκε ότι ο Γαλαξίας αποτελείται από απομακρυσμένα άστρα:«Γαλαξίας εστί πολλών και μικρών και συνεχών αστέρων, συμφωτιζομένων αλλήλοις, συναυγασμός δια την πύκνωσιν» ό,τι δηλαδή λέγει και η σύγχρονη Αστρονομία ως προς τη σύσταση του Γαλαξία.

Photo Credit : Dimitrios Dimitris K. Deligeorgopoulos Artemisastronomy

Nikon D7000(astrohack patched)-Tokina 11-16 pro @11mm f/2.8

single 20 sec exposure

no iso(true raw)

www.artemisastronomy.gr

Το νεφέλωμα του Αετού.

Το νεφέλωμα του Αετού (γνωστό και ως Μεσιέ16, M16, NGC 6611 και IC 4703) είναι ένα ανοικτό αστρικό σμήνος και μέσα σε ένα νεφέλωμα εκπομπής σε απόσταση περίπου 7.000 ετών φωτός στον αστερισμό Όφις. Οφείλει το όνομά του στο σχήμα του που μοιάζει με αετό. Ήταν θέμα μίας από τις γνωστότερες φωτογραφίες που τράβηξε το Διαστημικό Τηλεσκόπιο Χαμπλ (ΔΤΧ), η οποία απεικονίζει πυλώνες αερίου και σκόνης δημιουργίας μέσα στο νεφέλωμα.

Το νεφέλωμα του αετού είναι μέρος ενός διάχυτου νεφελώματος εκπομπής ή περιοχή ΗΙΙ, που έχει τον αριθμό καταλόγου IC 4703. Ο πύργος αερίου που φαίνεται έχει ύψος σχεδόν 10 έτη φωτός. Το νεφέλωμα έχει διάμετρο περίπου 55 με 70 έτη φωτός και μέσα σε αυτή την περιοχή γεννώνται ακόμη άστρα. Βρίσκεται σε απόσταση περίπου 7.000 ετών φωτός, στον βραχίονα του Τοξότη ή Τοξότη-Τρόπιδος. Το κοντινό νεφέλωμα Ωμέγα βρίσκεται περίπου στην ίδια απόσταση και μπορεί να ανήκουν και τα δύο στο ίδιο γιγάντιο σύμπλεγμα αερίων.

Το ανοικτό σμήνος έχει διάμετρο περίπου 15 έτη φωτός και ηλικία μόλις 5,5 εκατομμυρίων ετών, με τα λαμπρότερα μέλη να είναι άστρα φασματικού τύπου Ο6. Είναι ένα από τα φωτεινότερα ανοικτά σμήνη. Το λαμπρότερο άστρο του ανοικτό σμήνους έχει μέγεθος +8,24 και είναι ορατό με καλά κιάλια.

Photo Credit : Dimitrios Dimitris K. Deligeorgopoulos 

Evrytania Greece.

www.artemisastronomy.gr

Telescope: Gso rc6

Imager: Canon 500d modified full spectrum

Filter: UHC 2''''

Reducer: Astro-Physics ccdt67@(7.3)compression

exposure: 

6X1200 seconds lights

4X1200 darks

ISO 800

Guide: Asi 120 mc+off axis guider ts9mm

Photoshop CS6-Nebulocity-APT.

M-13 Στον Ηρακλη.

Άλλο ένα πανέμορφο αντικείμενο στον Γαλαξία μας.Το σφαιρικό σμήνος Μ-13 στον αστερισμό του Ηρακλή είναι από τα πιο όμορφα σμήνη που μπορείς να παρατηρήσεις με τηλεσκόπιο ,ακόμα και με κιάλια. Απέχει απο εμάς 25.000 έτη φωτός και αποτελείτε από περίπου 300.000 αστέρες.

Κάτω αριστερά της φωτογραφίας βλέπουμε και ένα μακρινό γαλαξία τον NGC-6207.Aπέχει περίπου 60 εκατομμύρια έτη φωτός από την Γη. Η διάμετρός του υπολογίζεται σε 60.000 έτη φωτός.Τον ανακάλυψε ο αστρονόμος Ουίλιαμ Χέρσελ στις 16 Μαΐου 1787. Το 2004 παρατηρήθηκε στον γαλαξία ένας υπερκαινοφανής, ο SN 2004A.

Ίσως άμα ψάξετε να βρείτε και άλλους πιο μακρινούς γαλαξίες βαθια στα βαθη του συμαντος.Το αφηνω σε εσας.:) :)

Λήψη από την αστροφαρμα μου στην Ευρυτανία.

Gso rc6+FR@f/6

Canon 500d modifid full spectrum+UHC filter

Asi 120mc+off axis guider

Heq5 pro

10X15 minutes lights+12 darks.

wiki

ο Μεσιέ 13 ανακαλύφθηκε από τον Έντμουντ Χάλλεϋ το 1714, ο οποίος ανέφερε ότι είναι ορατό με γυμνό μάτι σε μία καθαρή, ασέληνη νύκτα.

Μήνυμα από το Αρεσίμπο

Το 1974 στάλθηκε από το ραδιοτηλεσκόπιο του Αρεσίμπο ένα μήνυμα προς το Μ13 με σκοπό να επικοινωνήσει με πιθανή εξωγήινη ζωή. Ο λόγος που στάλθηκε στο Μ13 ήταν ότι εξαιτίας της υψηλότερης αστρικής πυκνότητας, οι πιθανότητες να εντοπιστεί ένας πλανήτης με ζωή με υψηλή νοημοσύνη είναι υψηλότερες. Αν και το μήνυμα εστάλη, το Μ13 δεν θα είναι σε εκείνη τη θέση όταν φτάσει. Η αποστολή του μηνύματος ήταν μία επίδειξη της τεχνολογίας και όχι μία πραγματική προσπάθεια να επικοινωνήσουμε.

Χαρακτηριστικά

Το Μεσιέ 13 έχει διάμετρο περίπου 150 έτη φωτός και αποτελείται από πολλές εκατοντάδες χιλιάδες άστρα. Έχει ηλικία περίπου 14 εκατομμύρια έτη. Το λαμπρότερο άστρο είναι ο μεταβλητός αστέρας V11 με φαινόμενο μέγεθος 11,95. Το πιο παράξενο μέλος του Μ13 είναι ένα νεαρό άστρο με φασματικό τύπο Β2. Η πιο πιθανή εξήγηση είναι ότι το άστρο παγιδεύτηκε βαρυτικά από το σμήνος.

M13 was discovered by Edmond Halley in 1714, and catalogued by Charles Messier on June 1, 1764.

It is located at right ascension 16h 41.7m and declination +36° 28'. With an apparent magnitude of 5.8, it is barely visible with the naked eye on a very clear night. Its diameter is about 23 arc minutes and it is readily viewable in small telescopes. Nearby is NGC 6207, a 12th magnitude edge-on galaxy that lies 28 arc minutes directly north east. A small galaxy, IC 4617, lies halfway between NGC 6207 and M13, north-northeast of the large globular cluster's center.

Wide field image of Messier 13.

Characteristics

M13 is about 145 light-years in diameter, and it is composed of several hundred thousand stars, the brightest of which is a red giant, the variable star V11, with an apparent visual magnitude of 11.95. M13 is 25,100 light-years away from Earth.

Arecibo message

The Arecibo message of 1974, which contained encoded information about the human race, DNA, atomic numbers, Earth's position and other information, was beamed from the Arecibo Observatory radio telescope towards M13 as an experiment in contacting potential extraterrestrial civilizations in the cluster. While the cluster will move through space during the transit time, the proper motion is small enough that the cluster will only move 24 light years, only a fraction of the diameter of the cluster. Thus, the message will still arrive near the center of the cluster.

My Astrofarm and the milkyway above my observatory.

Evrytania Greece.

Photo Credit : Dimitrios Dimitris K. Deligeorgopoulos Artemisastronomy

4-6-2016

Ο Γαλαξιας της Δινης (Μ-51 Whirlpool Galaxy) 

Ο Γαλαξιας της Δινης (Μ-51 Whirlpool Galaxy) εληφθηκε στις 3-6-2016 απο το Αστεροσκοπειο μου.Είναι ένας σπειροειδής γαλαξίας με καθαρή δομή βραχιόνων που αλληλεπιδρά με το NGC 5195 σε απόσταση 23 εκατομμυριων ετων φωτος στον αστερισμό των θηρευτικών κυνών και κοντα στην Μεγαλη Αρκτο.

Gso rc6+FR@f/6

Canon 500d modifid full spectrum+UHC filter

Asi 120mc+off axis guider

Heq5 pro

7X15 minutes lights+5 darks.

Photo Credit : Dimitris K. Deligeorgopoulos Artemisastronomy

Ο γαλαξίας της δίνης ανακαλύφθηκε από τον Σαρλ Μεσιέ το 1773 και ο Πιέρ Μεσαίν ανακάλυψε τον συνοδό του το 1781. Όμως μόνο το 1845 ανακαλύφθηκε ότι ο γαλαξίας της δίνης ήταν σπειροειδής, από τον Λόρδο του Ρος.

Κάποιες φορές ο όρος Μ51 χρησιμοποιείται για να περιγράψει το ζευγάρι των γαλαξιών και τότε οι γαλαξίες λέγονται αντίστοιχα Μ51a (ngc 5194) και M51b (ngc 5195).

Ως τώρα τρεις υπερκαινοφανείς αστέρες έχουν ανακαλυφθεί στο γαλαξία της δίνης, ο SN 1994I και ο SN2005cs, ο οποίος έφτασε σε λαμπρότητα 14 και SN2011 dh.

Από αποτελέσματα που βασίζονται στον πρόσφατο σουπερνόβα 2005cs, ο γαλαξίας της δίνης απέχει περίπου 23 εκατομμύρια έτη φωτός, και φαινομενική διάμετρο 11',2 ο δίσκος του έχει διάμετρο περίπου 40.000 έτη φωτός.

Μια μαύρη τρύπα που περιτριγυρίζεται από ένα δίσκο σκόνης μπορεί να υπάρχει στο κέντρο του γαλαξία. Αυτή η τρύπα έχει δύο δίσκους σκόνης, οι οποίοι διασταυρώνονται, κάτι το οποίο είναι ασυνήθιστο.[5]

Εξαιτίας της αλληλεπίδρασής του με τον NGC 5195 έχει τονιστεί η σπειροειδής δομή του γαλαξία της δίνης. Επιπλέον, η συμπίεση του υδρογόνου έχει δημιουργήσει αστρογόνες περιοχές, οι οποίες εμφανίζονται ως φωτεινοί μπλε "κόμβοι" πάνω στους σπειροειδείς βραχίονες.

Ο γαλαξίας της δίνης είναι ο λαμπρότερος γαλαξίας στην ομάδα Μ51, η οποία περιλαμβάνει επίσης τον γαλαξία ηλιοτρόπιο, NGC 5023 και NGC 5229. Αυτή η μικρή ομάδα είναι μία υποδιαίρεση μια μεγαλύτερης ομάδας που αποτελείται από αυτή, την ομάδα Μ101 και την ομάδα NGC 5866, αν και τις περισσότερες φορές αναφέρονται ως ξεχωριστές οντότητες.

M-64 Black Eye Galaxy

Και να και ο Γαλαξίας Μ-64 (μαύρο μάτι-black eye) αποτέλεσμα του χθεσινού ταξιδιού μου στο Σύμπαν.

Βρίσκεται στην Κόμη Βερενίκης σε απόσταση 20 εκατομμυρίων ετών φωτός από εμάς.

Η φωτογραφία εληφθηκε από το αστεροσκοπείο Astrotek Evrytania.

Telescope: Gso rc6

Imager: Canon 500d modified full spectrum

Filter: UHC 2''

Reducer: Astro-Physics ccdt67@(7.3)compression

exposure: 6X600 seconds lights

7X600 darks

Guide: Asi 120 mc+off axis guider ts9mm

Photo Credit : Dimitris K. Deligeorgopoulos Artemisastronomy

WiKi

Ο Μεσιέ 64 (γνωστός και ως Γαλαξίας Μαύρο Μάτι και NGC 4826) είναι ένας σπειροειδής γαλαξίας Σίφερτ τύπου 2 σε απόσταση περίπου 20 εκατομμυρίων ετών φωτός στον αστερισμό Κόμη Βερενίκης. Είναι ιδιαίτερα γνωστός για την λωρίδα σκόνης που καλύπτει τον λαμπρό πυρήνα του.

Ο Μεσιέ 64 ανακαλύφθηκε από τον Edward Pigott τις 23 Μαρτίου 1779, ενώ 12 μέρες μετά τον ανακάλυψε ανεξάρτητα ο Γιόχαν Μπόντε. Περίπου ένα χρόνο αργότερα o Σαρλ Μεσιέ τον ανακάλυψε και τον προσέθεσε στον κατάλογό του το 1780. Η ανακάλυψη του Pigott δημοσιεύτηκε τον Ιανουάριο του 1781, μετά από τις δημοσιεύσεις των άλλων δύο. Η λωρίδα σκόνης ανακαλύφθηκε από τον Ουίλιαμ Χέρσελ, όταν παρατήρησε τον γαλαξία το 1785 και το 1789.

Με την πρώτη ματιά, ο Μεσιέ 64 μοιάζει να είναι ένας αρκετά συνηθισμένος γαλαξίας. Όμως, πρόσφατες μελέτες έχουν οδηγήσει στην αξιοπρόσεκτη ανακάλυψη ότι το διαστρικό αέριο στις εξωτερικές περιοχές του Μεσιέ 64 περιστρέφεται σε αντίθετη κατεύθυνση από το αέριο και τα άστρα στις εσωτερικές περιοχές. Η εσωτερική περιοχή έχει ακτίνα μόνο 3.000 έτη φωτός, ενώ η εξωτερική περιοχή 40.000 έτη φωτός. Αυτό το μοτίβο πιστεύεται ότι έχει προκαλέσει τη δημιουργία πολλών άστρων στα σύνορα των δύο περιοχών. Αίτια αυτού του φαινομένου πιστεύεται ότι είναι η συγχώνευση του Μεσιέ 64 με ένα δορυφόρο του.

--------------------------------------------------------------------------------------

The Black Eye Galaxy (also called Evil Eye Galaxy; designated Messier 64, M64, or NGC 4826) was discovered by Edward Pigott in March 1779, and independently by Johann Elert Bode in April of the same year, as well as by Charles Messier in 1780. It has a spectacular dark band of absorbing dust in front of the galaxy's bright nucleus, giving rise to its nicknames of the "Black Eye" or "Evil Eye" galaxy. M64 is well known among amateur astronomers because of its appearance in small telescopes. It is a spiral galaxy in the Coma Berenices constellation.

The interstellar medium of Messier 64 comprises two counter-rotating disks which are approximately equal in mass.[6] The inner disk contains the prominent dust lanes of the galaxy. The stellar population of the galaxy exhibits no measurable counter-rotation.[7] Possible formation scenarios include a merger with a gas-rich satellite galaxy in a retrograde orbit, or the continued accretion of gas clouds from the intergalactic medium.

Aprox distance: 20 million light years.

A Picture who shows little of the true scale of cosmos.A human,our earth,our milkyway galaxy,and far behide in time m31 and m33 galaxies.

Capture is taken place in Evrytania Greece 1km from my observatory.