NASA: Βρέθηκε νερό στην Ευρώπη του Δία

Οι ερευνητές της αμερικανικής διαστημικής υπηρεσίας NASA ανακοίνωσαν ότι εντόπισαν αποδείξεις ύπαρξης από πίδακες υδρατμών στην Ευρώπη, ένός από τα μεγάλα φεγγάρια του Δία, σε μια ανακάλυψη που ενδεχομένως να διευκολύνει τους επιστήμονες να διαπιστώσουν για την εμφάνιση ζωής στον ωκεανό που κρύβεται κάτω από το κέλυφος πάγου που καλύπτει τον δορυφόρο.

Οι -κατά τα φαινόμενα- πίδακες υδρατμών εντοπίστηκαν από το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble από απόσταση 200 χλμ. πάνω από την επιφάνεια της Ευρώπης, ανέφερε η NASA.

Η Ευρώπη, που θεωρείται ως ένας από τους πλέον υποσχόμενους υποψήφιους δορυφόρους για ύπαρξη ζωής στο ηλιακό σύστημα, πέρα από την Γη, διαθέτει έναν ωκεανό με ποσότητα νερού διπλάσια από όσο όλες οι θάλασσες της Γης, που είναι ένα κρυμμένος κάτω από ένα στρώμα πάγου αγνώστου πάχους.

«Εάν οι πίδακες είναι πραγματικοί, ενδεχομένως να μας κάνει ευκολότερη την πρόσβαση στον υπόγειο ωκεανό χωρίς να χρειάζεται να τρυπήσουμε χιλιόμετρα πάγου», δήλωσε ο επικεφαλής της έρευνας Γουίλιαμ Σπαρκς από το επιστημονικό ινστιτούτο διαστημικών τηλεσκοπίων του Γκρίνμπελτ στο Μέριλαντ.

Η Ευρώπη έχει διάμετρο είναι 3.100 χλμ., λίγο μικρότερη από την Σελήνη της Γης. Ανάμεσα στα τέσσερα μεγαλύτερα φεγγάρια του Δία, η Ευρώπη είναι το δεύτερο κοντινότερο στον μεγαλύτερο πλανήτη του ηλιακού συστήματος.

Το τηλεσκόπιο κατέγραψε τους πίδακες τρεις φορές το 2014, κυρίως από τις νότιες πολικές περιοχές της Ευρώπης, ανέφεραν οι επιστήμονες στους δημοσιογράφους.

Στην Γη, έχουν βρεθεί παντού ζωντανοί οργανισμοί όπου υπάρχει νερό, ενέργεια και ιχνοστοιχεία, επομένως οι επιστήμονες έχουν ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον σε μέρη οπουδήποτε στο ηλιακό σύστημα, όπως η Ευρώπη, που διαθέτει παρόμοια χαρακτηριστικά, δήλωσε ο Πολ Χερτζ, διευθυντής του τμήματος αστροφυσικής της NASA.

Τα ευρήματα, που πρόκειται να δημοσιευτούν στο Astrophysical Journal, έρχονται σε συνέχεια μιας αρχικής καταγραφής πιδάκων υδρατμών πάνω από το νότιο πόλο της Ευρώπης τον Δεκέμβριο του 2012.

Δύο ακόμη αποστολές βρίσκονται σε εξέλιξη για αποστολή στην Ευρώπη.

Πηγή: enikos

Cocoon Nebula (IC 5146)Astrotek Astrotek Deep Space Observatory Evrytania Greece Dslr Edition. 2016 

IC 5146 (also Caldwell 19, Sh 2-125, and the Cocoon Nebula) is a reflection/emission nebula and Caldwell object in the constellation Cygnus. The NGC description refers to IC 5146 as a cluster of 9.5 mag stars involved in a bright and dark nebula. The cluster is also known as Collinder 470. It shines at magnitude +10.0/+9.3/+7.2.[Its celestial coordinates are RA 21h 53.5m, dec+47° 16′. It is located near the naked-eye starPi Cygni, the open cluster NGC 7209 in Lacerta, and the bright open cluster M39. The cluster is about 4,000 ly away, and the central star that lights it formed about 100,000 years ago;.the nebula is about 12 arcmins across, which is equivalent to a span of 15 light years. When viewing IC 5146, dark nebula Barnard 168 (B168) is an inseparable part of the experience, forming a dark lane that surrounds the cluster and projects westward forming the appearance of a trail behind the Cocoon.

Distance is about 3.300 light years.

.

ΔΥΟ ΤΡΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΓΑΛΑΞΙΕΣ ΣΤΟ ΣΥΜΠΑΝ

Μέχρι τη δεκαετία του 1920 θεωρούσαμε ότι ο Γαλαξίας μας ήταν ολάκερο το Σύμπαν. Αργότερα, όμως, ανακαλύψαμε ότι το Σύμπαν αποτελείται από 100-200 δις γαλαξίες. Μία νέα όμως έρευνα μιας ομάδας ερευνητών από το Πανεπιστήμιο του Νότινγκχαμ της Αγγλίας ανακάλυψε στις φωτογραφίες του Διαστημικού Τηλεσκόπιου Χαμπλ ότι ο αριθμός των γαλαξιών στο Σύμπαν πλησιάζει τα δύο τρισεκατομμύρια, πολύ περισσότεροι δηλαδή γαλαξίες απ' όλους τους ανθρώπους που έχουν ζήσει μέχρι τώρα πάνω στη Γη. Παρ’ όλα αυτά, παρ' όλη την τεράστια αυτή γαλαξιακή κλίμακα, υπάρχουν ενδείξεις ενός ορισμένου σχεδίου και μιας δεδομένης δομής. Τα υπερσμήνη των γαλαξιών φαίνονται να είναι κατανεμημένα σε κυψελίδες, σαν "σαπουνόφουσκες", παρόμοιες μ' αυτές των σπόγγων και των κοραλλιών, ενώ οι διάμετροί τους υπολογίζονται ότι είναι το 1% της διαμέτρου ολάκερου του Σύμπαντος. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε επίσης ότι όλοι αυτοί οι γαλαξίες δεν αποτελούν παρά μόνο το 5% των συστατικών (της υλοενέργειας) του Σύμπαντος.

Γιατί από τη δεκαετία ακόμη του 1930 εντοπίσαμε ότι εκτός από την ύλη που βλέπουμε, υπάρχει κι ένα άλλου είδους ύλης, που δεν ξέρουμε τι στο καλό είναι. Το γεγονός αυτό άρχισε να γίνεται γνωστό από τις αρχές της δεκαετίας του 1930 χάρη στις πρωτοποριακές μελέτες που πραγματοποίησε ο Ελβετός αστρονόμος Fritz Zwicky. Η ύλη αυτή, επειδή δεν εκπέμπει κάποιου είδους ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία, που θα επέτρεπε την ανίχνευσή της, ονομάστηκε “σκοτεινή ύλη”. Χρειάστηκε να περάσουν περίπου 40 χρόνια προκειμένου η επαναστατική αυτή θέση να γίνει ευρέως αποδεκτή από την αστρονομική κοινότητα χάρη στις πρωτοποριακές παρατηρήσεις της αμερικανίδας αστρονόμου Βέρας Ρούμπιν στη διάρκεια της δεκαετίας του 1970.

Κι αυτό δεν είναι τίποτε σ’ όσα παράξενα ανακαλύψαμε πριν από 20 περίπου χρόνια. Γιατί μέχρι τα τέλη σχεδόν του 20ου αιώνα, οι περισσότεροι επιστήμονες θεωρούσαν ότι η διαστολή του Σύμπαντος πρέπει να επιβραδύνεται. Απολύτως φυσιολογικό, θα αναλογιστεί κάποιος, αφού σ’ αυτές τις κολοσσιαίες κοσμικές κλίμακες η βαρύτητα είναι εκείνη η φυσική αλληλεπίδραση που υπερισχύει. Και καθώς η βαρύτητα είναι πάντα ελκτική, από τη στιγμή της δημιουργίας του και μετά, από τη στιγμή δηλαδή που η Μεγάλη Έκρηξη γέννησε τον ίδιο το χώρο και το χρόνο, η διαστολή του θα ‘πρεπε να επιβραδύνεται. Οι ανακοινώσεις όμως ορισμένων ερευνητών που έγιναν επίσημα τον Ιανουάριο και τον Φεβρουάριο του 1998 άφησαν τη διεθνή επιστημονική κοινότητα “με το στόμα ανοιχτό”! Γιατί η ανάλυση των δεδομένων, αντί απλά να οδηγήσει στον υπολογισμό του ρυθμού επιβράδυνσης της διαστολής του Σύμπαντος με περισσότερη ακρίβεια, όπως όλοι περίμεναν, οδήγησε τους ερευνητές στο ακριβώς αντίθετο συμπέρασμα, ότι δηλαδή η διαστολή του Σύμπαντος επιταχύνεται!

Προκειμένου, λοιπόν, να εξηγηθεί αυτή η επιταχυνόμενη κοσμική διαστολή, θα έπρεπε το συνολικό απόθεμα μάζας και ενέργειας του Σύμπαντος να κυριαρχείται από ένα άγνωστο, παράξενο και βαρυτικά απωστικό “κάτι” που ονόμασαν “σκοτεινή ενέργεια”. Και είναι πράγματι σκοτεινή γιατί, ακόμα και σήμερα, πάνω από μία εικοσαετία μετά την επιβεβαίωση της ύπαρξής της, η φύση της σκοτεινής αυτής ενέργειας εξακολουθεί να μας διαφεύγει. Η ενέργεια αυτή που κάνει το Σύμπαν να διαστέλλεται επιταχυνόμενο, εδώ και 6 έως 7 δισεκατομμύρια χρόνια, είναι σαν το Σύμπαν να έχει βάλει “γκάζι” στη διαστολή του, έτσι ώστε σε μερικά δισεκατομμύρια χρόνια από σήμερα, οι οποιοιδήποτε αστρονόμοι παρατηρούν το Σύμπαν από τον Γαλαξία μας, θα βλέπουν μόνο τους γαλαξίες της γειτονιάς μας. Καμιά τριανταριά δηλαδή γαλαξίες της Τοπικής Ομάδας. Γιατί όλοι οι άλλοι γαλαξίες, τους οποίους βλέπουμε σήμερα, στην Άνοιξη του Σύμπαντος, θα έχουν κυριολεκτικά εξαφανιστεί από τα όρια της ορατότητας των διαφόρων οργάνων παρατήρησης που θα έχουν τότε οι αστρονόμοι του μέλλοντος.

Με αυτά τα νέα δεδομένα προκύπτει κάτι ιδιαίτερα εντυπωσιακό, που αναδεικνύει παράλληλα και τον όγκο της άγνοιάς μας για το Σύμπαν στο οποίο ζούμε. Γιατί φαίνεται ότι από το συνολικό ποσοστό μάζας και ενέργειας του Σύμπαντος ένα συγκλονιστικό 68% αντιστοιχεί στην άγνωστη αυτή σκοτεινή ενέργεια, ενώ ένα ακόμα 27% αντιστοιχεί στην εξίσου άγνωστη σκοτεινή ύλη, και μόλις το 5% που απομένει αντιστοιχεί στην κλασική, βαρυονική ύλη από την οποία αποτελούνται τα μυριάδες άστρα των γαλαξιών του Σύμπαντος, αλλά κι εμείς οι ίδιοι! Κι έτσι, παρ’ όλες τις νέες ανακαλύψεις και τον δεκαπλάσιο αριθμό γαλαξιών που ανακαλύψαμε αποδεικνύεται για μιαν ακόμη φορά ότι δεν γνωρίζουμε σχεδόν τίποτα για το υπέροχο αυτό Σύμπαν που μας περιβάλλει.

Διονύσης Σιμόπουλος

Ο Γαλαξιας M101.

Ο Γαλαξιας Μ101 απο το αστεροσκοπειο ASTROTEK

στην Ευρυτανια.

Ο Μεσιέ 101 είναι ένας μεγάλος ραβδωτός σπειροειδής γαλαξίας σε απόσταση 27 εκατομμυρίων ετών φωτός στον αστερισμό Μεγάλη Άρκτος. Είναι ο μεγαλύτερος γαλαξίας στην Ομάδα γαλαξιών Μ101. Εκπέμπει ακτίνες Χ.

Η Ομάδα γαλαξιών Μ101 βρίσκεται στον αστερισμό Μεγάλη Άρκτος. Ονομάστηκε έτσι από τον Μεσιέ 101, τον φωτεινότερο γαλαξία του σχηματισμού. Οι περισσότεροι από τους υπόλοιπους γαλαξίες της είναι συνοδοί του Μ101,ενώ η ίδια η Ομάδα ανήκει στο Υπερσμήνος της Παρθένου.

Ίσως υπάρχει κι άλλος υπόγειος ωκεανός στον δορυφόρο του Κρόνου Διώνη

Μια ομάδα ερευνητών του Βασιλικού Αστεροσκοπείου του Βελγίου, με βάση την ανάλυση των δεδομένων από την διαστημοσυσκευή Cassini, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο μικρός δορυφόρος του Κρόνου Διώνη ίσως να διαθέτει έναν υπόγειο ωκεανό, όπως φαίνεται να έχει κι ο Εγκέλαδος, ένας άλλος δορυφόρος του Κρόνου, καθώς και ο δορυφόρος του Δία Ευρώπη. Ο ωκεανός της Διώνης βρίσκεται 100 χλμ. κάτω από την επιφάνειά της κι έχει βάθος δεκάδων χιλιομέτρων πάνω από τον βραχώδη πυρήνα της και λόγω της μεγάλης του ηλικίας ίσως να φιλοξενεί και κάποιο είδος μικροβιακής ζωής.

Η Διώνη ανακαλύφτηκε το 1684 από τον Τζιοβάνι Κασσίνι. Το όνομά της το πήρε από την μητέρα της Αφροδίτης την οποία γέννησε με τον Δία. Η Διώνη αποτελείται από έναν βραχώδη πυρήνα πυριτικών αλάτων που καταλαμβάνει το 1/3 της μάζας της. Η επιφάνειά της καλύπτεται από πάγο νερού ενώ οι ακτίνες που διακρίνονται στις φωτογραφίες της είναι υλικά από παλαιές συγκρούσεις με κομήτες. Η Διώνη αντανακλά το 70% του ηλιακού φωτός που φτάνει στην επιφάνειά της η οποία είναι γεμάτη με ανοίγματα, ρήγματα και κρατήρες ελικοειδείς κοιλάδες και φωτεινές γραμμές. Στην παγωμένη αυτή επιφάνεια υπάρχουν δύο ειδών περιοχές. Στο σκοτεινό ημισφαίριο υπάρχει ένας μικρός αριθμός κρατήρων με διαμέτρους μέχρι 30 χιλιόμετρα ενώ στο ηγούμενο υπάρχουν πολλοί περισσότεροι με διάμετρο μεγαλύτερη των 100 χιλιομέτρων. Παρατηρήθηκαν επίσης και θρυμματισμένα υλικά η προέλευση των οποίων παραμένει άγνωστη. Ίσως να πρόκειται για υλικό το οποίο δημιουργήθηκε από εκροή υλικών κατά μήκος των ρηγμάτων της επιφάνειάς της και μετά να κατέπεσε με την μορφή χιονιού. Η θερμοκρασία που επικρατεί εκεί κυμαίνεται γύρω στους 185 βαθμούς Κελσίου κάτω από το μηδέν.

Στο σκοτεινό της ημισφαίριο που δεν αντικρίζει τον Κρόνο, υπάρχει ένα δίκτυο φωτεινών ακτίνων πάνω σε σκοτεινό φόντο. Οι λωρίδες αυτές πρέπει να είναι νεότερα δημιουργήματα αφού σε ορισμένες περιπτώσεις “περνάνε” πάνω από τους κρατήρες. Τέτοιοι σχηματισμοί δεν παρατηρούνται στο ηγούμενο ημισφαίριο. Πιθανόν κάποιος κομήτης να συγκρούστηκε κάποτε με το δορυφόρο αυτό, ψεκάζοντας λεπτές ακτίνες κατά μήκος της επιφάνειάς του. Τα διαφορετικά επιφανειακά χαρακτηριστικά των δύο ημισφαιρίων μπορούν να εξηγηθούν από το γεγονός ότι η Διώνη ήταν κάποτε ενεργή ενώ λίγο μετά τον σχηματισμό της κάποιες διεργασίες ίσως να έστρωσαν την επιφάνεια στο μεγαλύτερο μέρος του γεμίζοντας τον με φωτεινές ραβδώσεις. Αργότερα ένας λιγότερο έντονος βομβαρδισμός μετεωριτών που επικεντρώθηκε στο ηγούμενο ημισφαίριο ίσως να κατόρθωσε να καλύψει τις φωτεινές αυτές ραβδώσεις αφήνοντας όμως ανέγγιχτο το σκοτεινό ημισφαίριο.

Το Νεφέλωμα Ωμέγα,(M-17)

Το Νεφέλωμα Ωμέγα,(M-17) απο το παρατηρητηριο μου.

Η ληψη εγινε στις 6-8-2016.

Συνολικη εκθεση 40 λεπτα.

Δυστυχώς λόγω 4 μόνο καρέ χρησιμοποιησα και αυτο όπου πέρναγε ενας δορυφόρος εξου και το διαγώνιο γραμμικο ιχνος,

Telescope: Gso rc6

Imager: Canon 500d modified full spectrum

Filter: UHC 2\"

Reducer: Astro-Physics ccdt67@(7.3)compression

exposure: 

4X600 seconds lights

6X600 darks

ISO 800

Guide: Asi 120 mc+off axis guider ts9mm

Το Νεφέλωμα Ωμέγα, γνωστό και ως Νεφέλωμα Κύκνος και Νεφέλωμα Πέταλο (με προσδιορισμούς Μεσιέ 17, M17 και NGC 6618) είναι ένα νεφέλωμα εκπομπής σε απόσταση περίπου 5.500 ετών φωτός στον αστερισμό Τοξότης. Είναι ορατό με γυμνό μάτι σε καλές συνθήκες.

Το νεφέλωμα έχει διάμετρο περίπου 15 έτη φωτός. Το νέφος διαστρικής ύλης της οποίας είναι μέρος έχει διάμετρο περίπου 40 έτη φωτός και έχει εκτιμώμενη μάζα 800 φορές μεγαλύτερη από αυτή του Ήλιου, αρκετά μεγαλύτερη από αυτήν του Νεφελώματος του Ωρίωνα. Έχει κόκκινο προς ροζ χρώμα που οφείλεται στην παρουσία ζεστού υδρογόνου που ακτινοβολεί από την ακτινοβολία των νεαρών άστρων του νεφελώματος.

Ένα ανοικτό σμήνος 35 αστέρων βρίσκεται ενσωματωμένο στο νεφέλωμα και κάνει τα αέρια του νεφελώματος να λάμπουν εξαιτίας της ακτινοβολίας αυτών των ζεστών, νέων άστρων. Είναι κρυμμένο μέσα στο νεφέλωμα και δε φαίνεται στις οπτικές εικόνες.

Το νεφέλωμα Ωμέγα βρίσκεται σε απόσταση 5.000 με 6.000 ετών φωτός, περίπου την ίδια με το φαινομενικό γείτονά του, το νεφέλωμα του Αετού. Είναι σίγουρο ότι ανήκουν στον ίδιο σπειροειδή βραχίονα, τον βραχίονα του Τοξότη ή Τοξότη-Τρόπιδος και δεν είναι γνωστό αν είναι μέρη του ίδιου γιγάντιου συμπλέγματος σκόνης και νεφελωμάτων.

22ος Πανελλήνιος μαθητικός διαγωνισμός αστρονομίας.

Η αφίσα για τον 22ο Πανελλήνιο μαθητικό διαγωνισμό αστρονομίας και διαστημικής που διοργανώνει η εταιρία αστρονομίας και διαστήματος στον Βόλο. Και είμαι πολύ χαρούμενος φυσικά που η φωτογραφία μου επιλέχθηκε για την αφίσα η οποία θα σταλεί στα σχολεία όλης της χώρας. Καλή επιτυχία στους μαθητές μας.

Περισσότερα στο 

http://www.astronomos.gr/archives/12374