Καλά Χριστούγεννα σε όλους και ευτυχισμένος ο καινούργιος χρόνος με υγεία και ελπίδα.

Καλά Χριστούγεννα σε όλους.Χθεσινή λήψη του νεφελώματος του Ωρίωνα απο το παρατηρητηριο μου.

Astrotek Evrytania.

Photo Credit : Jim Deligeorgopoulos

Το Νεφέλωμα του Ωρίωνα, γνωστό και ως Μέγα Νεφέλωμα του Ωρίωνος (μια ακριβέστερη ονομασία, καθώς στον αστερισμό Ωρίωνα υπάρχουν αρκετά άλλα νεφελώματα), αλλά και ως Μεσιέ 42 (Μ42), είναι ένα διάχυτο νεφέλωμα νότια από τη Ζώνη του Ωρίωνα. Είναι ένα από τα φαινομενικώς φωτεινότερα νεφελώματα, ορατό με γυμνό μάτι σε σκοτεινό ουρανό. Το M42 απέχει από εμάς 1.344 ± 20 έτη φωτός.[2][3] Περιλαμβάνει την κοντινότερη στη Γη περιοχή παραγωγής νέων αστέρων. Η πραγματική του διάμετρος εκτιμάται σε 24 έτη φωτός.

Το Νεφέλωμα του Ωρίωνα είναι ένα από τα πλέον ερευνηθέντα και φωτογραφημένα ουράνια σώματα. Η μελέτη του έχει αποκαλύψει πολλά μυστικά για τη διαδικασία σχηματισμού νέων άστρων και πλανητών από τη βαρυτική κατάρρευση νεφών διαστρικού αερίου και σκόνης. Οι αστρονόμοι έχουν παρατηρήσει απευθείας πρωτοπλανητικούς δίσκους, φαιούς νάνους, έντονες και τυρβώδεις κινήσεις αέριων μαζών και φαινόμενα φωτοϊονισμού από το φως γειτονικών αστέρων μεγάλης μάζας στο νεφέλωμα. Υπάρχουν επίσης υπερηχητικά «σφαιρίδια» αερίου που διατρυπούν τα πυκνά νέφη υδρογόνου του Νεφελώματος του Ωρίωνα: το καθένα από αυτά είναι 10 φορές μεγαλύτερο από το Ηλιακό Σύστημα (ως την τροχιά του Πλούτωνα) και οι άκρες του τονίζονται από κυανή ακτινοβολία ατόμων σιδήρου, ενώ η γένεσή τους πιθανότατα οφείλεται σε κάποιο άγνωστο βίαιο γεγονός που έλαβε χώρα πριν από χίλια περίπου χρόνια.

Το Νεφέλωμα του Ωρίωνα αποτελεί στην πραγματικότητα τμήμα ενός πολύ μεγαλύτερου νεφελώματος, που είναι γνωστό ως Σύμπλεγμα Μοριακών Νεφών του Ωρίωνα και εκτείνεται σε ολόκληρο τον αστερισμό, περιλαμβάνοντας τον Βρόχο του Μπάρναρντ, το Νεφέλωμα Αλογοκεφαλή, το M43, το M78 και το Νεφέλωμα της Φλόγας. Γένεση αστέρων παρατηρείται σε ολόκληρο το Νεφέλωμα του Ωρίωνα και εξαιτίας αυτής της διαδικασίας η περιοχή εκπέμπει άφθονο υπέρυθρο φως.

Το Μ42 είναι ορατό με γυμνό μάτι τις νύχτες χωρίς φεγγάρι, καθώς γίνεται αντιληπτό ως το μεσαίο «αστέρι» στο ξίφος του Ωρίωνος, το οποίο σχηματίζουν οι τρεις αστέρες που εκτείνονται νότια από τη Ζώνη. Το «αστέρι» αυτό φαίνεται θολό σε παρατηρητές με οξεία όραση και η νεφελώδης του φύση γίνεται προφανής αν το παρατηρήσουμε με ένα ζευγάρι κιάλια ή με ένα μικρό τηλεσκόπιο.

Το Νεφέλωμα του Ωρίωνα εμπεριέχει ένα πολύ νεαρό ανοικτό σμήνος αστέρων, γνωστό ως Τραπέζιο (του Ωρίωνα) εξαιτίας του σχήματος που απαρτίζουν τα 4 φωτεινότερα άστρα του. Δύο από αυτά φανερώνονται ως διπλά σε νύχτες με ιδανικές συνθήκες, και επομένως συνολικά έχουμε 6 αστέρες. Οι αστέρες του Τραπεζίου, όπως και πολλοί άλλοι της περιοχής, βρίσκονται σε νεαρή ηλικία. Το Τραπέζιο ίσως συνιστά μέρος του πολύ μεγαλύτερου «Σμήνους του Νεφελώματος του Ωρίωνα», μία ομάδα περίπου 2.000 αστέρων σε μία περιοχή με διάμετρο περίπου 20 έτη φωτός. Πριν από δύο εκατομμύρια έτη αυτό το σμήνος μπορεί να περιείχε τους αστέρες AE Ηνιόχου, 53 Κριού και μ Περιστεράς, που σήμερα παρατηρούνται να κινούνται μακριά από το νεφέλωμα με ταχύτητες μεγαλύτερες από 100 km/sec.[4]

Εδώ και αιώνες οι παρατηρητές έχουν προσέξει την πρασινωπή χροιά του Νεφελώματος του Ωρίωνα, που επιπλέον έχει περιοχές με κόκκινο και γαλάζιο-ιώδες χρώμα. Το κόκκινο είναι γνωστό ότι προέρχεται από τη φασματική γραμμή Hα του υδρογόνου, που έχει μήκος κύματος 656,3 nm, ενώ ο συνδυασμός γαλάζιου-ιώδους είναι ανακλώμενη ακτινοβολία από αστέρες μεγάλης μάζας, φασματικού τύπου O, στην κεντρική περιοχή του νεφελώματος.

Η πρασινωπή χροιά ωστόσο υπήρξε αίνιγμα για τους αστρονόμους μέχρι τα μέσα του 20ού αιώνα: καμιά από τις τότε γνωστές φασματικές γραμμές δεν μπορούσε να την εξηγήσει. Υποτέθηκε ότι ήταν φασματική γραμμή ενός νέου στοιχείου της ύλης, στο οποίο δόθηκε το όνομα «νεφέλιο». Αλλά με την πρόοδο στην Ατομική Φυσική προσδιορίσθηκε τελικώς ότι το πράσινο χρώμα παραγόταν από μία μετάπτωση ηλεκτρονίου μικρής πιθανότητας σε διπλά ιονισμένα άτομα οξυγόνου, μία από τις λεγόμενες «απαγορευμένες γραμμές». Αυτές οι φασματικές γραμμές - ακτινοβολίες ήταν αδύνατο να παραχθούν στο εργαστήριο επειδή απαιτούν εκτεταμένο περιβάλλον πολύ μικρής πυκνότητας ύλης, που μόνο στον διαστρικό χώρο υπάρχει.

Λήψη του πανέμορφου νεφελώματος του Ίππου στον Ωρίωνα.(IC-434 Horsehead nebula at Orion).Συνολική έκθεση 1 ώρας σε εστιακή 1360mm(f/9).

Photo Credit : Jim Deligeorgopoulos

Gso rc6''''(f/9)--Canon 500d+cls filter

4x15 minutes + 3 darks iso 800 12 celsious

apt--nebulocity--startools--photoshop

guided with finder+asi 120 mc.

Ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα νεφελώματα στον ουρανό, το Νεφέλωμα Κεφαλή του Αλόγου (Horsehead Nebula) στον Ωρίωνα, είναι μέρος ενός μεγάλου και σκοτεινού μοριακού νέφους. Επίσης γνωστό ως Barnard 33, το ασυνήθιστο σχήμα του ανακαλύφθηκε για πρώτη φορά σε μια φωτογραφική πλάκα στα τέλη του 1800.

Η κόκκινη λάμψη προέρχεται από αέριο υδρογόνο κυρίως πίσω από το νεφέλωμα, ιονισμένο από το κοντινό φωτεινό αστέρι Sigma Orionis. Το σκοτάδι του Horsehead προκαλείται κυρίως από την πυκνή σκόνη, αν και το κάτω μέρος του λαιμού του Αλόγου ρίχνει μια σκιά προς τα αριστερά. Οι ροές των αερίων που εξέρχονται από το νεφέλωμα διοχετεύονται από ένα ισχυρό μαγνητικό πεδίο. Φωτεινά σημεία στη βάση του νεφελώματος είναι νεαρά αστέρια ακριβώς στη διαδικασία διαμόρφωσης τους. Το φως διαρκεί περίπου 1.500 χρόνια για να μας φτάσει από το νεφέλωμα.

To νεφελωμα του καρκινου. (crab Μ1 nebula.),απο το παρατηρητηριο Astrotek Evrytania.

Photo credit : Jim Deligeorgopoulos

Το Νεφέλωμα του Καρκίνου (M1, NGC 1952), ή αλλιώς Νεφέλωμα Καρκίνος, είναι νεφέλωμα του Γαλαξία μας, που ανακαλύφθηκε το 1731 από τον Άγγλο γιατρό και αστρονόμο Τζον Μπέβις (John Bevis). Αποτελεί υπόλειμμα υπερκαινοφανούς αστέρα: ένα διαστελλόμενο νεφέλωμα αερίων, τα οποία τα είχε αποβάλει η έκρηξη υπερκαινοφανούς αστέρα που συνέβη στις 4 Ιουλίου 1054, κοντά στο άστρο ζ Ταύρου, και η οποία καταγράφηκε από τους Κινέζους αστρονόμους της εποχής στα Χρονικά της Σινίκης. Παίρνει το όνομά του από το σχήμα του, που θυμίζει καβούρι (καρκίνος) όταν παρατηρείται με τηλεσκόπιο.

Το νεφέλωμα έχει σήμερα μήκος παραπάνω από έξι έτη φωτός, καθώς διαστέλλεται με ταχύτητα 1.000 km/sec και έχει εκτιμώμενη μάζα περίπου 1 ως 5 ηλιακές μάζες. Ο υπερκαινοφανής που δημιούργησε το Μ1 ήταν τόσο φωτεινός, ώστε ήταν ορατός με γυμνό μάτι ακόμη και την ημέρα επί 23 ημέρες, ενώ ήταν ορατός τη νύχτα για περίπου δυο χρόνια, ξεπερνώντας την Αφροδίτη σε λαμπρότητα, μέχρι που χάθηκε από τον νυχτερινό ουρανό την άνοιξη του 1056. Οι Κινέζοι αστρονόμοι, στα χρονικά των οποίων καταγράφηκε εκτεταμένα το κοσμικό αυτό γεγονός, αποκάλεσαν τον αστέρα αυτόν επισκέπτη αστέρα.

Το Νεφέλωμα του Καρκίνου εντοπίζεται στον αστερισμό Ταύρο και είναι το πρώτο αντικείμενο του καταλόγου του Σαρλ Μεσιέ. Απέχει από τη Γη περίπου 6.500 έτη φωτός. Για το λόγο αυτό, το κοσμικό γεγονός που το δημιούργησε συνέβη στην πραγματικότητα 6.500 χρόνια πριν γίνει ορατό, δηλαδή περίπου το 5.400 π.Χ. Στο κέντρο του νεφελώματος βρίσκεται ο πάλσαρ του Καρκίνου (γνωστός και ως PSR B0531+21), ένας αστέρας νετρονίων με διάμετρο 20 περίπου χιλιoμέτρων που ανακαλύφθηκε το 1968: ήταν η πρώτη παρατήρηση πάλσαρ σε υπόλειμμα υπερκαινοφανούς, μια θεμελιώδης ανακάλυψη για την εξήγηση του φαινομένου των πάλσαρ ως αστέρων νετρονίων. Ο πάλσαρ του Καρκίνου έχει περίοδο περιστροφής 33 χιλιοστά του δευτερολέπτου, δηλαδή περιστρέφεται 30 φορές το δευτερόλεπτο, και οι δέσμες ακτινοβολίας που εκπέμπονται αλληλεπιδρούν με τα αέρια του νεφελώματος προκαλώντας περίπλοκες μορφές ακτινοβολίας συγχρότρον και φθορισμού. Το πιο δυναμικό τμήμα του εσωτερικού του νεφελώματος είναι το σημείο όπου ένας από τους πολικούς πίδακες του πάλσαρ συναντά το περιβάλλον υλικό, σχηματίζοντας ένα κρουστικό κύμα. Το σχήμα και η θέση αυτού του κρουστικού κύματος αλλάζουν γρήγορα, με τον ισημερινό άνεμο να εμφανίζεται σαν μια σειρά θυσάνων που φωτίζονται και εξαφανίζονται ενώ μετακινούνται απομακρυνόμενοι από τον πάλσαρ, για να διαλυθούν στο κύριο τμήμα του νεφελώματος. Ο πάλσαρ του Καρκίνου είναι μια από τις γνωστότερες ουράνιες πηγές αυτής της κατηγορίας, και η εκπομπή του αποκαλύπτεται σε σχεδόν ολόκληρο το ηλεκτρομαγνητικό φάσμα, από την περιοχή των ραδιοκυμάτων έως τις ακτίνες γ υψηλών ενεργειών.

Το Νεφέλωμα Καρκίνος χρησιμοποιείται συχνά ως μονάδα μέτρησης στην αστρονομία των ακτίνων Χ: είναι πολύ φωτεινό σε αυτή την περιοχή του φάσματος, και η ροή του είναι σταθερή (εξαίρεση αποτελεί ο ίδιος ο πάλσαρ). Ο πάλσαρ στέλνει ένα ισχυρό περιοδικό σήμα που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τον έλεγχο του χρονισμού των ανιχνευτών ακτίνων Χ.

Στην αστρονομία των ακτίνων X, οι όροι Crab (αγγλική λέξη που σημαίνει «καβούρι») και milliCrab χρησιμοποιούνται μερικές φορές ως μονάδες ροής. Πολύ λίγες πηγές ακτίνων Χ έχουν φωτεινότητα μεγαλύτερη του 1 Crab.