Παρασκευή 24 Απριλίου 2015


To νεφελώμα της Δαντέλας (NGC-6992)



Φωτογραφία του ανατολικου νεφελώματος της Δαντέλας (NGC-6992) στο παρατηρητηριο ASTROTEK.Υπόλειμμα αερίων απο έκρηξη supernova πριν απο περίπου 5000-8000 χρονιά στο παρελθόν.Απέχει περίπου 1470 έτη φωτός.Τα αέρια αυτά αποτελούνται κυρίως απο οξυγόνο,υδρογόνο και θείο.

wikiThe nebula was discovered on 1784 September 5 by William Herschel. He described the western end of the nebula as "Extended; passes thro' 52 Cygni... near 2 degree in length", and described the eastern end as "Branching nebulosity... The following part divides into several streams uniting again towards the south."

When finely resolved, some parts of the image appear to be rope-like filaments. The standard explanation is that the shock waves are so thin, less than one part in 50,000 of the radius,[8] that the shell is visible only when viewed exactly edge-on, giving the shell the appearance of a filament. Undulations in the surface of the shell lead to multiple filamentary images, which appear to be intertwined.
Even though the nebula has a relatively bright integrated magnitude of 7, it is spread over so large an area that the surface brightness is quite low, so the nebula is notorious among astronomers as being difficult to see. However, an observer can see the nebula clearly in a telescope using an OIII filter (a filter isolating the wavelength of light from doubly ionized oxygen), as almost all light from this nebula is emitted at this wavelength. An 8-inch (200 mm) telescope equipped with an OIII filter shows the delicate lacework apparent in photographs, and with an OIII filter almost any telescope could conceivably see this nebula. Some argue that it can be seen without any optical aid except an OIII filter held up to the eye.
The brighter segments of the nebula have the New General Catalogue designations NGC 6960, 6974, 6979, 6992, and 6995. The easiest segment to find is 6960, which runs behind the naked eye star 52 Cygni. NGC 6992/5 are also relatively easy objects on the eastern side of the loop. NGC 6974 and NGC 6979 are visible as knots in an area of nebulosity along the northern rim. Pickering's Triangle is much fainter, and has no NGC number (though 6979 is occasionally used to refer to it). It was discovered photographically in 1904 by Williamina Fleming (after the New General Catalogue was published), but credit went to Edward Charles Pickering, the director of her observatory, as was the custom of the day.


Photo Credit :

Δευτέρα 20 Απριλίου 2015


το τρισχιδες νεφελωμα (Μ20)

Tο τρισχιδες νεφελωμα (Μ20) που ειχα παρει αυτο οτο καλοκαιρι,απο το παρατηρητηριο Astrotek.Με καινουργιο εξοπλισμο περιμενουμε καλυτερες φωτογραφιες αυτο το καλοκαιρι.

Το Τρισχιδές Νεφέλωμα (γνωστό και ως Μεσιέ 20, M20 και NGC 6514) είναι ένα νεφέλωμα σε απόσταση περίπου 6.000 ετών φωτός στον αστερισμό Τοξότης. Το όνομά του σημαίνει ότι είναι χωρισμένο σε τρία μέρη. Το αντικείμενο αποτελεί ένα συνδυασμό από ένα ανοικτό σμήνος αστέρων, ένα νεφέλωμα εκπομπής (το κόκκινο μέρος), ένα νεφέλωμα ανακλάσεως (η μπλε περιοχή) και ένα σκοτεινό νεφέλωμα (τα «κενά» στο νεφέλωμα εκπομπής που ευθύνονται για την εμφάνιση του νεφελώματος), γνωστό και ως Barnard 85.
Το τρισχιδές νεφέλωμα ήταν αντικείμενο ερευνών από τους αστρονόμους χρησιμοποιώντας το Διαστημικό Τηλεσκόπιο Χαμπλ το 1997. Το ΔΤΧ χρησιμοποίησε φίλτρα που απομόνωναν την εκπομπή από άτομα υδρογόνου, ιονισμένα άτομα θείου και διπλά ιονισμένα άτομα οξυγόνου. Οι εικόνες συνδυάστηκαν σε μία ψευδόχρωμη σύνθετη εικόνα που δείχνει πως το νεφέλωμα θα έμοιαζε στο μάτι.

Οι κοντινές εικόνες δείχνουν ένα πυκνό νέφος σκόνης και αερίου, του οποίου είναι ένα αστρικό βρεφοκομείο γεμάτο με άστρα στην φάση του εμβρύου. Αυτό το νέφος βρίσκεται περίπου 8 έτη φωτός μακρυά από το κεντρικό άστρο του νεφελώματος. Ένας αστρικός πίδακας εξέχει από την κορυφή του νέφους και έχει μήκος περίπου 0,75 έτη φωτός. Η πηγή του πίδακα είναι ένα νεαρό αστρικό αντικείμενο βαθιά μέσα στο νέφος. Οι πίδακες είναι τα χρησιμοποιημένα αέρια της αστρικής δημιουργίας. Η ακτινοβολία από το κεντρικό άστρο του νεφελώματος κάνει τον πίδακα να ακτινοβολεί.

Αυτή η εικόνα δείχνει επίσης ένα νέφος που μοιάζει με δάκτυλο δεξιά του πίδακα. Η κορυφή δείχνει κατευθείαν προς το άστρο που τροφοδοτεί το Τρισχιδές νεφέλωμα με ενέργεια. Αυτό το νέφος αποτελεί ένα εξέχον παράδειγμα εξαερωμένου αεριώδους σφαιριδίου (γνωστά και ως EGG). Αυτό το νέφος έχει επιζήσει επειδή η μία άκρη του είναι ένας κόμβος αερίου που είναι αρκετά πυκνός για να αντέξει τη διάβρωση από την έντονη αστρική ακτινοβολία.

Τον Ιανουάριο του 2005, το διαστημικό τηλεσκόπιο Spitzer ανακάλυψε 30 άστρα σε φάση εμβρύου και 120 νεογέννητα άστρα που δεν είναι ορατά σε εικόνες τραβηγμένες στο οπτικό φως.
Η απόσταση του νεφελώματος είναι αρκετά αβέβαιη, με τις τιμές να ποικίλουν από 2.200 έτη φωτός μέχρι 9.000 έτη φωτός, η οποία δίνεται από το Χαμπλ. Ο Sky Catalog 2000 και οι Archinal και Hynes δίνουν μία ενδιάμεση τιμή 5.200 ετών φωτός και ο CR O’DELL υπολόγισε το 1963 ότι απέχει 7.600 έτη φωτός. Τέλος, η βάση δεδομένων WEBDA δίνει μία τιμή 3.140 ετών φωτός.

Το κόκκινο νεφέλωμα εκπομπής με το νεαρό αστρικό σμήνος κοντά στο κέντρο του περιβάλλεται από ένα μπλε νεφέλωμα ανάκλασης το οποίο είναι αρκετά εμφανές στη βορειότερη άκρη του.

Όπως συμβαίνει συχνά με τα νεφελώματα, ο υπολογισμός του μεγέθους διαφέρει σημαντικά· οι τιμές κυμαίνονται από 6,3 μέχρι 9. Αυτό οφείλεται μερικώς διότι το υπάρχον άστρο HD 196692, γνωστό και ως HN 40 και ADS 10991 είναι ένα πολλαπλό σύστημα με συνολικό μέγεθος 7. Τα λαμπρότερα συστατικά έχουν μέγεθος 7,6, 10,7 και 8,7 και είναι πολύ καυτά με φασματικό τύπο Ο5. Ο Sky Catalogur 2000.0 προσθέτει ακόμη τέσσερα αχνότερα μέλη. Αυτό το άστρο βρίσκεται στη δυτική μεριά του σμήνους αστέρων. Στη βορειότερη άκρη βρίσκεται το HD 164514, ένας λευκός υπεργίγαντας με φαινόμενο μέγεθος +7,42, το οποίο επίσης δυσκολεύει την υπολογισμό της λαμπρότητας του νεφελώματος